مردم پای کار بدرقه «مردانِ پای کار مردم»

ایران مردمی دارد قدرشناس و زرشناس، مردمانی که بها و قیمت هر کس را با عیار رفتار و گفتارش در مواجهه با درد و غم و دشواری هایشان می سنجند و همیشه پای کار آنانی می مانند که پای کار خدمت به ملت و مملکت ایستاده اند.

به گزارش سهره آنلاین: صبح بهاری نخستین روز از خرداد 1403 است، اما هوای تبریز سرد و بارانی و پائیزی است، درست مثل حال و هوای مردمانش در این یکی دو روز گذشته.

صبح بهاری نخستین روز از خرداد 1403 است، روزی که تعطیل از پیش نامعلوم است، روزی که بر سیاق ورق خوردن های معمول برگ های تقویم باید روزی معمولی باشد و مردم شهر در این روز باید مثل همه روزهای معمولی پی لقمه نانی باشند و دغدغه های همیشگی شان.

اما امروز روز معمولی نیست، یعنی این یکی دو روز مردم تبریزو صد البته ملت ایران روزهای معمولی نیستند، روزهای بی قراری و بی تابی و چشم انتظاری و در آخر روزهای دیده های گریان است، دیده ها و چشمانی که گریان و بغض آلود هجرانند.

صبح بهاری نخستین روز از خرداد 1403 است، روزی که باید مردم مثل همه روزهایی که تعطیل هستند باید سرگرم خانه و خانه هایشان باشند اما بسیاری از تبریزی ها در این روز خردادی تعطیل و سرد و بارانی 1403 نه در خانه و کنار خانواده هایشان که عازم یک قرار هستند، قراری که تعریف عینی بی قراری است.

بی قراری که از شامگاه یکشنبه آتش بر دل بی تاب اهل تبریز و ایران انداخته، بی قراری و چشم انتظاری مسافرانی در راه مانده، مسافرانی در مسیر بازگشت از یک قرار خدمت، مسافرانی که یک تبریز و یک ایران چشم انتظارشان بود اما گویا قرار و تقدیر الهی بر نیمه کاره ماندن سفرشان بود.

بی قراری که همزمانی اش با ولادت قرار بسیاری از دل های خسته و شکسته نیز به آرامش و سکینه نیانجامید و همزمان با ولات شمس الشموس، امام مهربانی ها، علی ابن موسی الرضا (ع) بود که تبریزی ها و ایرانی ها داغدار خدام الرضا و خادمان ملت شدند.

چشم منتظر تبریز، روشن نشد

و امروز، صبح بهاری اما سرد و بارانی و غم زده نخستین روز از خرداد 1403 مردم تبریز در روزی که برنامه ریزی نشده تعطیل است، بی قرار و بی تاب از خانه هایشان برون می شوند تا خود را به قرار بدرقه برسانند چون که آنا هیچ وقت مردمانی خوش استقبال و بد بدرقه نبوده اند.

تبریزی ها شهره اند به مهمان نوازی و قدردانی و قدرشناسی و در نخستین ساعات این صبح بهاری و سرد و بارانی و غم زده نخستین روز از خرداد 1403 آرام آرام گرد هم می آیند برای ایستادن پای بدرقه آنانی که عمری پای کار خدمت همین مردمان ماندند و سرآخر هم در همین طریق سوختند و جاودانه شدند.

تبریزی ها در این صبح سرد و بارانی و بی فروغ بهاری می آیند برای بدقه سید ابراهیم رئیسی، خادم ارضا، خادم ایران و شهید جمهور و رییس جمهور مردمی ایران، می آیند برای بدرقه سید محمدعلی آل هاشم خادم و همدم مردم تبریز، پدر معنوی آذربایجان، می آیند برای بدرقه حسین امیرعبداللهیان، مرد میدان دیپلماسی، نخستین وزیر امور خارجه شهید ایران و می آیند برای بدرقه مالک رحمتی، جوان استاندار خستگی ناپذیر آذربایجان شرقی که نور امیدی شده بود در دل مردم در تنها چهار ماه عمر خدمتی اش در سر ایران.

و مردم تبریز در این صبح سرد و تاریک و بارانی و اندوهبار بهاری خرداد 1403 می آیند برای بدرقه چنین مردانی که با رفتار و گفتار و کردارشان ثابت کردند اگر در کنار و برای مردم باشی، عزیز دل آنها و جاودانه خواهی بود.

و چنین می شود که ابراهیم رئیسی سه سال پیش در روز ولادت ثامن الحجج خادم جمهور اسلامی ایران می شود و سه سال بعد در روز ولادت همان امام معصوم می شود شهید جمهور.

سرباز پرافتخار دیپلماسی ایران شهید شد

چنین می شود که سید محمدعلی آل هاشم در روز ولادت امام مهربانی ها به آرزوی دیرینه اش می رسد و به برکت مردمی بودن و با مردم بودنش می شود سومین امام جمعه شهید تبریز.

چنین می شود که حسین امیرعبداللهیان مرد میدان دیپلماسی و سرباز پرافتخار ایران در متحد ساختن جبهه مقاومت علیه صهیون خونخوار در ماه های اخیر می شود نخستین وزیر امور خارجه شهید جمهوری اسلامی ایران.و چنین می شود که مالک رحمتی جوانترین استاندار آذربایجان شرقی که در عمر چهار ماهه خدمتش در دیار مادری به نور امیدی بدل می شود برای مردم آذربایجان، پلاک شهادت را در روز ولادت علی ابن موسی الرضایی به گردن می آویزد که سال ها افتخار خادمی آستانش را داشته است.

آری، ایران مردمی دارد قدرشناس و زرشناس، مردمانی که بها و قیمت هر کس را با عیار رفتار و گفتارش در مواجهه با درد و غم و دشواری هایشان می سنجند و همیشه پای کار آنانی می مانند که پای کار خدمت به ملت و مملکت ایستاده اند.