سور روز خبرنگار صوری!

به گزارش سهره آنلاین: 17 مرداد سالروز شهادت شهید محمود صارمی است، خبرنگار و مسئول دفتر خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران در مزار شریف افغانستان، روزی که به حرمت خون سرخ چنین انسان های شریفی به اسم روز خبرنگار نام گذاری شده، روزی برای گرامیداشت مقام و جایگاه اصحاب فکر و اندیشه و قداست و شرافت قلم هایشان، همان هایی که حکایتشان حکایت سوزن است، سوزنی برای پیراستن دیگران و محروم ماندن از جامه ای حداقلی.
اما انگار در این چند ساله قانون نانوشته ای شده که روز خبرنگار تبدیل به روزی شود برای گرامیداشت زورکی و صوری این مناسبت نیم بندی به اسم خبرنگاران، آن هم عموماً توسط دستگاه ها و سازمان هایی که کل سال را تنها تعاملشان با خبرنگار جماعت، سر دواندن است و تبدیل قلم خبرنگار به تریبون روابط عمومی هایشان و خدا نکند خبرنگاری هوایی شود و بخواهد طرح مساله و مشکل کند تا شاید گرهی از گره های پرشماری را بازکند که نه تنها خودش که بسیاری دیگر از افراد پیرامونی و اقشار مختلف جامعه به آن مبتلابه هستند.
درست همین موقع است که خبرنگار از عناوینی چون فعال عرصه رسانه و اطلاع رسانی می رسد به القابی چون میرغضب حضرات مدیران و روابط عمومی هایشان که سایه اش را با تیر می زنند و خودتان حسابش را بکنید که وقتی همین حضرات در روزی بنام روز خبرنگار عزمشان را جزم می کنند تا از خبرنگار جماعت به واسطه یک سال تلاش و مجاهدت خستگی ناپذیر در عرصه خبر و رسانه تجلیل کنند.
و این چنین می شود که تنها روزی از سال که به اسم خبرنگاران واقعی است، همان هایی که قلم شرف به دستشان و بار مشکلات بر روی دوش شان است، توسط سازمان ها و دستگاه هایی مصادره می شود که تلقی شان از خبرنگارن کسی است که با دوربین و میکروفون و قلم و کاغذ به دست پشت در اتاق مدیریت آنها بست نشسته تا از بذل عنایات و توجهات حضرات در انجام امور و وظایف خطیرشان قلم فرسایی کند.
این طنز تلخ حکایت همین یکی دو روزه گرامیداشت مقام خبرنگار در شهری مانند تبریز است، مراسمی که به اسم خبرنگار برگزار می شود اما به کام خبرنگارنماها و وبلاگ نویسان روابط عمومی ارگان ها و دستگاه هایی خاص که خود را قیم و وکیل همه حوزه ها می دانند غیر از انجام وظایف ذاتی و اولیه خودشان، همان هایی که کل سال را با بذل و بخشش رپورتاژ آگهی هایشان سروته نقدهای رسانه ای را هم می آورند و برای اینکه عریضه خالی نماند مهر گرامیداشت روز خبرنگار را نیز با برگزاری مراسم زورکی و البته تقدیر از عناصر روابط عمومی شان که مامور به خبرنگاری شده اند، پای این نمایشنامه می زنند و بایگانی اش می کنند تا روز خبرنگار سال بعد.
اینکه خبرنگاری مانند بسیاری از مشاغل فرهنگی مایه و فطیر ندارد و خبرنگار برای انعکاس عینی واقعیت ها در بند عوامل درون و برون سازمانی و خدمتکار بی جیره و مواجب رسانه ها و بنگاه های خبری است، شاید تنها یکی از دلایل تلقی این حرفه به عنوان یکی از مشاغل سخت و زیان آور پس از معدن کاری است، آنچه که این شغل مقدس را بیش از پیش سخت و دشوار می کند، پاسخگو کردن مدیران و مسئولانی است نگاهشان به خبر و خبرنگار در حد بولتن و تریبون روابط عمومی اداره متبوعشان است.
هر چند در سایه فقدان آموزش، عدم حمایت های مادی و معنوی و نبود سیستم تخصصی گزینش، ورود افراد نابلد و متاسفانه گاه نامتعهد به رسالت خبرنگاری نیز در بوجود آمدن چنین وضعیت متناقض و متعارضی در فضای رسانه ای کم بی تاثیر نبوده، اما تاسف بارتر از آن رویه ای است که در طول سالیان باعث شده تا خبرنگار جماعت راه اول و آخر برای گره گشایی از مشکلات معیشتی و اقتصادی اش را در گره خوردن با مدیران و مسئولان از طریق واحدهای روابط عمومی ببیند.
هر چند شاید رویایی محال باشد ولی کاش روزی برسد که در سایه به رسمیت شناختن عملی جایگاه رسانه و خبرنگار در تعالی جامعه از مسیر نقد و اطلاع رسانی صحیح و انجام حمایت های واقعی از خبرنگاران واقعی، شاهد برگزاری مراسم روز خبرنگار برای کسانی باشیم که قلم هایشان را به هیچ بها و بهانه ای نمی فروشند، البته نه توسط ادارات و سازمان های مصادره کننده خبر و خبرنگاری و متولیان استعمارگر روز خبرنگار زورکی و صوری.