انصراف از تیم داری شگرد نخ نمای زنوزی در مواقع بحرانی

سهره آنلاین: پنجم خرداد 1397 بود که قرارداد فروش باشگاهی که سابقاً نامش باشگاه تراکتورسازی و با خاطرات تلخ و شیرین بسیاری از مردم آذربایجان اجین بود، به بخش خصوصی امضا شد و مالک گسترش فولاد رسما صاحب امتیاز تراکتورسازی شد، تیمی که چیزی بیش از یک سال پس از واگذاری نامش به تراکتور تغییر پیدا کرد.

مالکیت محمدرضا زنوزی بر تیم اول فوتبال تبریز و حتی منطقه شمالغرب ایران از همان ابتدا با فراز و نشیب های بسیاری روبرو بوده، از چالش های فنی و مدیریتی گرفته تا بازی های پشت پرده و از دست دادن فرصت های ناب قهرمانی در لیگ برتر اما در همه این سال های پس خصوصی شدن تراکتور، هواداران این تیم پرشورتر از قبل پای خوب و بد آن نشسته اند.

و شاید همین پایبندی و حمایت همیشگی هوادارن بوده که بساری از ضعف های ساختاری و چالش های مدیریتی تیمی را پوشش داده که همواره در پیش از آغاز رقابت های لیگ برتر به واسطه هیاهوی رسانه ای دست اندرکاران و مدیران این تیم تحت عناوینی چون بمب های نقل و انتقال و بستن تیمی با ترکیب برنده برای قهرمانی، دم از مساعد بودن شرایط برای کسب نخستین عنوان لیگ برتری تراکتور می زنند.

اما به کرات شاهد بوده ایم که تیم فوتبال تراکتور به واسطه همین ضعف های اساسی در ساختار فنی و مدیریتی در بزنگاه های حیاتی و زمانی که باید همه آن ادعاها مبنی بر آماده شدن تیمی در حد قهرمان لیگ برتر رنگ واقعیت بگیرند، به یکباره در هم می شکنند و آنچه از همه آن ادعاها و پروپاگانداهای رسانه ای می ماند، آه و حسرت هواداران پرشور و دو آتشه تی تی هاست.

برای تایید این نقد کافی است به فضای رسانه ای حول تیم تراکتور پس از حذف از جام حذفی و مصاحبه ها و بیانیه های مدیران این تیم و تهدید به انصراف از تیم داری و واگذاری سهام باشگاه رجوع شود، تاکتیک و روش نخ نمای تیم مدیریتی تراکتور که هر گاه با چالش و عدم نتیجه گیری روبرو می شود، بجای پاسخ گویی به افکار عمومی و به ویژه هواداران، چاره کار را در فرار رو به جلو و شانه خالی کردن از قبول مسئولیت می بیند.

این شگردی است که محمدرضا زنوزی مالک باشگاه تراکتور این بار نیز پس از شکست از مس رفسنجان و حذف از جام حذفی نیز دوباره دست به دامن آن شده و اعلام کرده که امسال آخرین فصل تیمداری اش است و در پایان فصل تیم تراکتور را واگذار خواهد کرد و هر کسی مایل باشد تیم را به آن واگذار می کند.

مدیرعامل باشگاه تراکتور نیز در تکمیل این سناریوی همیشگی گفته است: با توجه به اهانت‌هایی که هم به خود زنوزی‌ و هم به خانواده‌اش شد، وی تصمیم به واگذاری تیم تراکتور را گرفت و این بار روی تصمیمش مصمم است و چون قرار بود تیم وارد بورس شود قیمت کارشناسانه‌اش کاملا مشخص شده و این تیم بدهی ندارد و قیمتش هم خاص است و ما 15 روز فرصت دادیم و افرادی که خواستار امتیاز باشگاه هستند می‌توانند پیشنهاد خود ارائه دهند.

هوشنگ نصیرزاده با اشاره به هزینه 550 میلیارد تومانی باشگاه تراکتور برای مالک آن خاطر نشان شده است: زنوزی با توجه به اهانت‌هایی که هم به خود ایشان و هم به خانواده اش شد، دل‌آزرده شده و تصمیم به واگذاری تیم گرفت و این بار روی تصمیمش مصمم است و در مجمع روز جمعه سهامداران باشگاه تصمیم گرفته شد تا امتیاز تیم واگذار شود و یک نامه برای استاندار آذربایجان‌شرقی نوشتیم.

مالک و تیم مدیریتی تراکتور در حالی خود را محق به اتخاذ تصمیمات انتحاری و لحظه ای همچون واگذاری سهام باشگاه و آن هم بخاطر گلایه و نقدهای هواداران می داند که در همه این سال های مالکیت و مدیریت بر یکی از پرهوادارترین تیم های فوتبال کشور و آسیا به واسطه همین هواداران همیشه در صدر اخبار و توجه ها بوده اند، موضوعی که بدون شک در انتفاع مالی باشگاه و جلب حمایت ها نیز نقش مستقیم داشته باشد.

هر چند این نوشته به معنای نفی هزینه کردهای مالک باشگاه تراکتور برای تیم فوتبال آن و در سطح رقابت های پر هزینه لیگ برتر نیست، اما آنچه مورد نقد است، بی توجهی به زیرساخت ها و الزامات فنی و مدیریتی باشگاه و البته مطالبات هوارداران پرتعدادی است که آمال و آرزویی جز موفقیت تیم محبوب در سر نمی پرورانند.

بدون شک منطقی تر از صدور بیانیه های احساسی در مواقع عدم نتیجه گیری و شدت گرفتن سیل انتقادات از سیستم مدیریتی تیم که خود را در مسائل فنی و انتخاب مربیان و بازیکنان و عملکرد آنها نیز به وضوح نشان می دهد، ریشه یابی اساسی نقاط ضعف تیم تراکتور در عدم نتیجه گیری چند سال در رقابت های مهمی چون لیگ برتر خواهد بود.

برای نمونه در فصل جاری لیگ برتر فوتبال کشور تراکتور تقریبا تمام بازی های مستقیم خود مقابل رقیبان و مدعیان اصلی لیگ را گاه با نتایج سنگین واگذار کرده و این یعنی بی نتیجه بودن تمام اقدامات دست اندرکاران فنی و تیم مدیریتی باشگاه که در ابتدای فصل مدعی بستن تیمی در حد قهرمانی بودند.

به نظر می رسد زنوزی اگر واقعا به دنبال کسب نتایج مورد دلخواه هواداران و البته در شان تیم ریشه داری چون تراکتور است، باید با پرهیز از تکرار حربه منسوخ شده انصراف از تیم داری و واگذاری مالکیت و سهام، یکبار برای همیشه با تجدید نظر در فرآیندهای مدیریتی این تیم، هزینه ها و سرمایه گذاری های خود را معطوف به تقویت زیرساخت های واقعی در حد یک باشگاه لیگ برتری کند.