غدیر؛ جشنی بنام مردم، ویترینی بکام برخی سازمان‌ها

تبریزی که چندین هزار هیات و دستجات حسینی با ماهیت و شاکله مردمی دارد، در یکی دو سال اخیر جشن غدیرش خلاصه می‌شود در قرق شدن خیابان اصلی شهر منتهی به میدان ساعت و مصلای اعظم با موکب‌ها و ایستگاه‌های صلواتی برخی ارگان‌ها و دستگاه ها که عموما کارکردشان معطوف به اقدامات گزارش کار محور و سازمانی است.

به گزارش سهره آنلاین: نامش «سید علی‌اکبر فقیه» و لقبش «عطیرلی سید» بوده و کارش هم نصب پرچم، در تبریز از میدان راه آهن تا دروازه تهران، یک تنه و در اعیاد و ایام و مناسبت های مذهبی، پرچم سبز برای اعیاد و پرچم سیاه برای مراسم سوگواری و این کار همیشگی عطیرلی سید تبریز بود با هزینه شخصی از جیب خودش در ایام و اعیاد مذهبی و لقبش را از عطر زدن برای مردم در همین ولادت ها و مناسبت ها گرفته بود.

«عطیرلی سید» را باید نمادی دانست از قدرت کار مردمی، ظرفیتی که یک تنه شهر را چه در اعیاد و چه در سوگواری ها می آراید، بدون هیاهو و تنها برای رضای خدا و همین می شود که از وقتی که امثال عطیرلی سیدها به حاشیه رانده می شوند، حتی با اینکه چندین و چند دستگاه و ارگان فرهنگی و خدماتی به خط می شوند، وقتی میزان هزینه مادی و انسانی مصروفه آنها در قیاس با کارها و اقداماتشان مورد سنجه و ارزیابی قرار می گیرد، باید اذعان کرد که گاه کارکردشان به اندازه اثر گذاری یک عطیرلی سید هم نبوده است.

نتیجه چنین رویکردی در بی توجهی به ظرفیت‌های مردمی را می توان در برپایی جشن های عیدالاکبر غدیر در تبریز دید، تبریزی که چندین هزار هیات و دسته جات حسینی با ماهیت و شاکله مردمی دارد اما جشن غدیرش خلاصه می شود در قرق شدن خیابان اصلی شهر منتهی به میدان ساعت و مصلی اعظم با موکب ها و ایستگاه‌های صلواتی برخی ارگان‌ها و دستگاه‌های دولتی که عموما کارکردشان معطوف به اقدامات گزارش کار محور و سازمانی است.

هدف از نگارش مطلب حاضر به هیچ عنوان ایراد نقد به برگزاری چنین برنامه‌هایی در ایام و اعیاد مناسبتی نیست کما اینکه تغییر رویکرد چند سال اخیر مبنی بر پررنگ تر شدن وجهه و نقش مردم در اعیاد مهمی همچون عید غدیر به خوبی نشان داده که میدان دادن به مردم و نهادهایی با ماهیت مردمی تا چه حد می تواند در نشر شعائر فرهنگی و مذهبی صد البته نشاط اجتماعی موثر باشد.

برگزاری جشن‌های کیلومتری و برپایی موکب‌ها و ایستگاه‌های صلواتی متعدد در گوشه و کنار شهرها نمونه‌ای ملموس از نتایج همین نگاه معطوف به مردم است اما آنچه که در جشن غدیر امسال به مانند یکی دو سال گذشته نمود و حتی گلایه‌های مردمی را نیز به دنبال داشته، تلاش برخی مجموعه ها و سازمان ها به تبدیل فضای معنوی، فرهنگی و مردمی این جشن بزرگ به ویترین عملکردی خود و به نوعی مصادره این حرکت مردمی و تغییر ماهیت آن به یک اقدام سازمانی و حکمرانی است.

این در حالی است که با یک بررسی ساده به راحتی متوجه خواهید شد در حالی که برخی مجموعه ها با هزینه های گزاف و گاه حتی اسراف و اتلاف محض امکانات به دنبال حضور در کانون برگزاری جشن غدیر در مرکز شهر تبریز به هر قیمتی هستند، هیئات مذهبی و تشکل های مردمی به ویژه در نواحی غیرمرکزی و حتی مناطق حاشیه نشین بدون هیچ هیاهوی رسانه ای و البته با هزینه هایی به مراتب پایین تر از برخی دستگاه ها، برنامه ها و جشن های بسیاری را با محتوایی غنی تر در همه ابعاد و جوانب برگزار می‌کنند.

بی‌تردید استفاده از ظرفیت‌های مردمی در سالی که از سوی مقام معظم رهبری با همین مضمون و لزوم مشارکت مردم در عرصه تولید نام‌گذاری شده، موضوعی است که دست‌کم باید در برنامه‌های اجتماعی، مذهبی و فرهنگی این چنینی از سوی سازمان‌ها و نهادها و مدیران و مسئولان آنها تمرین شود نه اینکه جشنی مردمی همچون عید غدیر به محلی برای برپایی غرفه‌هایی با عناوین و بنرهای سازمانی و تهیه مستندات برای گزارش‌های سازمانی و دستگاهی پایان سال تبدیل شود.